می گذرد عمر

لحظه به لحظه، ثانیه ها، ساعت ها، روزها، ماه ها ! گذشت محرم، ماه صفرو چشم به راه تا سالی دیگر...

خدا توفیق دهد و با امید به فضل و لطف خدا که محرم و صفری دیگر را درک کنیم و

یاد شعری زیبا ازمعلم عزیزی افتادم که در دوران نوجوانی برایمان خواندند ؛

یادشان گرامی و روحشان شاد

خالی از لطف نیست خواندن و نوشتن آن برای دوستان...

طی شد این عمر تو دانی به چه سان ؟

پوچ بسی تند، چنان باد دمان!

همه تقصیر من است اینکه خود می دانم که نکردم فکری و تامل ننمودم روزی، ساعتی یا آنی.

که چه سان می گذرد عمر گران؟!؟

کودکی رفت به بازی، به فراق، به نشاط، فارغ از نیک و بد و مرگ وحیات!                                                                          

همه گفتند: ‌‍« کنون تا بچه است بگذارید بخند شادان که پس از این دگرش فرصت خندیدن نیست بایدش نالیدن.»

من نپرسیدم هیچ که پس از این ز چه رو نتوان خندیدن؛                            هیچ کس نیز نگفت زندگی چیست؟ چرا می آئیم ؟ بعد از این چند صباح به کجا باید رفت ؟ با کدامین توشه به سفر باید رفت ؟

من نپرسیدم هیچ، هیچ کس نیز نگفت!                                        

نوجوانی سپری گشت به بازی ، به فراق، به نشاط، فارغ از نیک و بد و مرگ و حیات!

بعد از آن باز نفهمیدم من که سان عمر گذشت؟!؟

لیک گفتند همه :« که جوان است هنوز بگذارید جوانی بکند، بهره از عمر برد کامروائی بکند، بگذارید که خوش باشد و مست، بعد ازاین باز ورا عمری هست.»

یک نفر بانگ برآورد : « که او از هم اکنون باید فکر آینده کند.»

دیگری آوا داد: « که چو فردا بشود فکر فردا بکند .»

سومی گفت :« همانگونه که دیروزش رفت بگذرد امروزش همچنین فردایش .»

با همه این احوال من نپرسیدم هیچ که چه سان دی بگذشت ؛

آن همه قدرت و نیروی عظیم به چه ره مصرف گشت ؟؟؟

نه تفکر نه تعمق و نه اندیشه دمی عمر بگذشت به بی حاصلی و بی خبری!!!

تو چه دانی

چه دانی که ز کف دادم مفت !

من نفهمیدم و کس نیز مرا هیچ نگفت !!!

قدرت عهد شباب می توانست

می توانست مرا تا به خدا پیش برد ؛

آن کسانی که نمی دانستند زندگی یعنی چه ؟ رهنمایم بودند ؛ عمرشان طی شده بیهوده و بی ارزش و کار و مرا می گفتند:

« که چو آنها باشم که چو آنها دائم فکر خودن باشم فکر گشتن باشم، فکر تامین معاش، فکر ثروت باشم. »

 کس مرا هیچ نگفت ؛

زندگی ثروت نیست، زندگی داشتن، مکنت نیست !

قدرت عهد شباب می توانست مرا تا به خدا پیش برد !

کس مرا هیچ نگفت، من نفهمیدم هیچ .

و صد افسوس

که چون عمر گذشت معنی اش فهمیدم !

حال می پندارم هدف از زیستن این است عزیز :

« من شدم خلق که با عزمی جزم پای از بند هواها گسلم پای در راه حقایق بنهم با دلی آسوده فارغ از شهوت و آز و حس و کینه و بخل،

مملو از عشق و جوانمردی و علم در ره کشف حقایق کوشم ، شربت جرِ‌ات و امید و شهامت نوشم، زره جنگ برای بد و ناحق پوشم، ره حق پویم و حق جویم و حق گویم، آنچه آموخته ام بر دگران نیز  نکو آموزم شمع راه دگران گردم و باشعله ی خویش ره نمایم به همه گرچه سراپا سوزم ،

من شدم خلق که مثمر باشم نه چنین زائد و بی جوش و خروش، من شدم خلق که چون خالق خویش دست مردم گیرم. »

عمر بر باد و به حسرت خاموش !

ای صد افسوس

که چون عمر گذشت معنی اش فهمیدم !

ای صد افسوس که چون عمر گذشت معنی اش فهمیدم !